معرفی مواد معدنی مورد نیاز برای کشت گوجه فرنگی
گوجه فرنگی بعد از سیب زمینی از مهم‌ترین گیاهان خانواده بادمجانیان می‌باشد که در تغذیه‌ی انسان ها بسیار پر استفاده است.
اهمیت میوه این گیاه که به عنوان سبزی مورد استفاده قرار می‌گیرد بیشتر مدیون انواع ویتامین‌هایی می‌باشد که به مقدار زیاد در آن پیدا می‌شود.
بدلیل وجود انواع ویتامین‌های A و C و مواد غذایی نقش مهمی در سلامتی جامعه ایفا می کند.
گوجه فرنگی در شرایط اقلیمی بسیار متفاوت از بوشهر گرفته تا آذربایجان شرقی و در تمامی استان‌های کشور و در سطح وسیع قابل کشت است.
گوجه فرنگی با وجود اینکه انرژی‌زایی زیادی ندارد، مصرف زیاد آن در بسیاری از کشورها به عنوان منبع ویتامین‌ها و مواد معدنی
و همچنین سبزی سالادی استفاده می شود و از آن به عنوان یک منبع غنی مواد معدنی یاد می کنند و در سطح وسیعی در رب‌سازی، ترشی،
سس و آب گوجه فرنگی از آن استفاده می شود. آب گوجه فرنگی به عنوان نوشیدنی و یک خوراکی اشتها آور مورد استفاده قرار می‌گیرد.
سس، رب و ترشی آن بخصوص در ایران به عنوان یکی از پرطرفدار ترین چاشنی های غذایی مورد استفاده قرار می گیرد.
استفاده از کود در کشت گوجه فرنگی
متأسفانه مصرف نامتعادل کودهای شیمیایی که مطابقتی با نیاز واقعی گیاه نداشته اند در سطح وسیعی اتفاق می افتد.
این امر در گوجه فرنگی نیز مشابه سایر محصولات کشاورزی نه تنها باعث افزایش عملکرد گیاه نمی شود بلکه ممکن است کیفیت آن را به شدت کاهش دهد.
نیاز تغذیه ای گوجه فرنگی
بسته به نوع گوجه فرنگی مورد کشت نیاز غذایی آن نیز متفاوت می باشد، مثلاً گوجه فرنگی که در فضای باز کشت می شود
برای مصرف به صورت خام عملکرد پایین‌تری نسبت به نمونه های صنعتی خود که برای تولید رب کشت می‌شوند، دارد.
بنابراین نیاز غذایی آنها نیز پایین‌تر می باشد؛ همین‌طور برای گوجه فرنگی گلخانه‌ای که عملکرد آن مثلاً 250 تا 300 تن در هکتار می باشد
نیاز غذایی بسیار بالاتر از همه انواع آن است.
جذب نیتروژن و پتاسیم گوجه فرنگی در ابتدا کمی کند اتفاق می افتد اما به سرعت در مراحل گل‌دهی افزایش پیدا می کند.
جذب پتاسیم در طول رشد میوه افزایش پیدا می کند و جذب نیتروژن عمدتاً پس از تشکیل میوه اول اتفاق می افتد.
فسفر (P) و مواد مغذی ثانویه ، کلسیم و منیزیم با سرعت نسبتاً ثابت در کل چرخه رشد گیاه گوجه فرنگی مورد نیاز هستند.
مواد معدنی و نحوه تاثیر گذاری آنها در گوجه فرنگی
1- نیتروژن
مدیریت مصرف نیتروژن در مزرعه گوجه فرنگی از مهم‌ترین عوامل مؤثر در تولید این گیاه می باشد. با توجه به تغییرات سریع نیتروژن در طبیعت
این امر تقریبا مشکل می باشد. میزان نیتروژن مصرفی، زمان مصرف، نحوه مصرف و منابع نیتروژن از جمله فاکتورهای مدیریتی هستند که باید در نظر گرفته شوند.
مطالعات انجام شده بر روی نیاز غذایی گوجه فرنگی در آمریکا مشخص کرده است که مزرعه گوجه فرنگی با تولید محصول معادل 72 تن در هکتار
به طور متوسط 2016 کیلوگرم نیتروژن از خاک زیر کشت دریافت خواهد کرد. مطالعات نیاز غذایی گوجه فرنگی در کشور منجر به ارائه انواع فرمول‌های
کودی متفاوت برای این محصول شده است.
شکل نیتروژن در تولید محصول موفق گوجه فرنگی اهمیت زیادی دارد؛ نسبت بهینه بین آمونیوم و نیترات به مرحله رشد و pH آن در محیط رشد بستگی خواهد داشت.
گیاهانی که در محیط رشد فقط با +NH4 رشد بکنند وزن تازه کمتر و علائم استرس بیشتری نسبت به گیاهانی خواهند داشت که فقط در –NO3 رشد می‌کنند.
علائم کمبود نیتروژن
علائم کلروز نشان داده شده در برگ‌های گوجه فرنگی نتیجه کمبود نیتروژن خواهد بود. در صورت کمبود نیتروژن، برگ‌های بالغ و پیر
به تدریج از ظاهر طبیعی سبز رنگ خود به سبز بسیار ملایم تغییر خواهند کرد. با پیشرفت کمبود، این برگ‌های مسن به طور یکنواخت زرد خواهند شد.
برگ‌ها در اثر کمبود شدید، زرد مایل به سفید می‌شوند و برگ‌های جوان در بالای گیاه رنگ سبز كم‌رنگ‌تری دارند و از نظر اندازه نیز کوچک‌تر خواهند شد.
انشعاب در گیاهان باعث کمبود نیتروژن می شود که خود موجب کوتاه شدن گیاه خواهد شد.
در شرایط کمبود نیتروژن برگ‌ها کوچک، ساقه‌ها و شاخه‌های جانبی معمولاً کم تشکیل می شوند و زردی برگ‌های زیرین زودتر ظاهر خواهد شد.
در گوجه فرنگی کمبود نیتروژن مانند سیب زمینی اتفاق می افتد ولی رگبرگ‌ها ارغوانی شده ، ساقه مختلف به رنگ ارغوانی روشن تا تیره در آمده،
جوانه گل‌ها زرد شده و می‌ریزد.
در مقاله های بعدی در مورد سایر مواد معدنی مورد نیاز گوجه فرنگی برای شما عزیزان توضیح خواهیم داد.
